RODZAJE PROTEZ STAWU BIODROWEGO

Typowy sposób operacyjnego leczenia zwyrodnienia stawu biodrowego polega na implantacji trzpienia protezy do wnętrza kanału szpikowego kości udowej po odcięciu szyjki wraz z głową tej kości oraz usunięciu zniszczonej powierzchni stawowej panewki i osadzeniu tam panewki polietylenowej lub metalowej. Jest to bardzo efektywny sposób leczenia odpowiedni dla dużej części chorych na zwyrodnienie stawu.

Protezy cementowane stosowane są u chorych starszych z gorszą jakością kości u których często występuje osteoporoza. Dzięki specjalnej substancji zwanej cementem kostnym mocowane są do łożyska kostnego – umożliwia to dobre ich zakotwiczenie i długą pracę.

Protezy bezcementowe stosowane są zwykle u chorych młodszych z dobrą jakością kości – wykorzystuje się tutaj różnej konstrukcji protezy trzpieniowe klasyczne i tzw. krótkotrzpieniowe czyli przynasadowe i szyjkowe.

Zdj. Różne protezy bezcementowe.

Jeśli zwyrodnienie stawu biodrowego wystąpi u osoby młodej i aktywnej ruchowo z dobrą jakością tkanki kostnej alternatywą dla klasycznej protezoplastyki całkowitej stawu biodrowego jest wymiana przy pomocy protez krótkotrzpieniowych, wymiana powierzchni stawowych zwana kapoplastyką lub protezoplastyką powierzchniową.

Protezoplastyka stawu biodrowego przy pomocy protez krótkotrzpieniowych

Protezoplastyka przy pomocy protez krótkotrzpieniowych podobnie jak kapoplastyka umożliwia oszczędną resekcję kości chorego i zalecana jest u młodych ludzi z dobrą jakością tkanki kostnej.

W tego typu protezoplastyce można zastosować również duże głowy protezy (np. Magnum lub wykorzystując system panewki bezcementowej Maxera). Pozwala to na zastosowanie głowy protezy o wielkości zbliżonej do naturalnej.

Zalety protez krótkotrzpieniowych skojarzonych z duża głową protezy wykonanych poprzez małoinwazyjne dostępy operacyjne:

Większy zakres ruchomości,
Szybsza i efektywniejsza rehabilitacja,
Mniejszy odsetek zwichnięć i powikłań zapalnych,
Częstszy powrót do aktywności zawodowej oraz możliwość większej aktywności ruchowej (sport rekreacyjny),
Długi okres pracy (małe ryzyko obluzowania),
Odtworzenie prawidłowej długości kończyn,
Możliwość wymiany na klasyczną protezę bez potrzeby wykonywania dużych i obciążających zabiegów rewizyjnych,
Krótki pobyt w szpitalu.

Chorzy z deformacją głowy kości udowej wywołaną martwicą lub złuszczeniem głowy mogli do niedawna korzystać z zalet kapoplastyki dzięki zastosowaniu specjalnych protez BMHR. Tego typu zabiegi wykonywane były w nielicznych ośrodkach w Polsce z powodu dużej trudności technicznej zabiegu wymagającej ogromnego doświadczenia od lekarza operującego. Zabiegi te wykonywane były również min. w Szpitalu Specjalistycznym w Rudnej Małej koło Rzeszowa przez doktora Artura Łazorko.

Kapoplastyka BHR i BMHR (resurfacing) – obecnie rzadko stosowana – współczesną alternatywą jest zastosowanie specjalnych implantów pozwalających wykorzystać duże ceramiczne głowy o wielkości zbliżonej do naturalnej głowy kości udowej (np. panewka Maxera).

Zdj. RTG – kontrolne po standardowej bezcementowej protezoplastyce całkowitej i kapoplastyce (u tej samej chorej).

Zalety:

Minimalna resekcja kości – pozwala na pozostawienie stosunków anatomicznych. Umożliwia to optymalne odtworzenie biomechaniki stawu przez co obciążenia rozkładają się jak zdrowym stawie.